Ons clubke

We hebben een clubke opgericht voor mensen met een lelijk gezicht. Ge hoort er bij, ge hoort er bij! Een melodietje dat door mijn hoofd spookte de zeer prille ochtend na onze eerste naaisessie met ons naaiclubke. De nacht was veel te kort geweest omdat de avond daarvoor heel lang geduurd had en mijn rug en(zwangere) buik waren toch een beetje overbelast door het geknip, gespeld en instellen van de naaimachines, waardoor de slaap vatten extra lang duurde omdat ik de juiste slaappositie maar niet vond. Het werd een zware dag op het werk met een gevecht tegen de slaap en veel tic tacskes met muntsmaak om mijn hoofd fris te houden. Maar het was het waard!

Ons clubke, 4 vriendinnen, werd in het leven geroepen omdat de meisjes (weer) wilden naaien. Ik moest het hen gewoon leren. Zo had ik meteen een excuus om meer achter mijn naaimachine te zitten en mijn voorraad stofreserves te verkleinen om plaats te maken voor nieuwe stof (uiteraard!). Dus zo geschiedde…

Deze week startten we aan ons eerste werkstuk: het vlinderdeken uit SVDHZ. Er worden nogal veel baby’s geboren in onze kennissenkring, dus een deken meer kan geen kwaad. Een babydekentje is meteen zeer symbolisch bij de geboorte van een naaiclubke!

Over onze equipement mag ook best wel gestoeft worden: de machines waarop we werkten dateren allemaal van decenia voor onze geboorte (voor de feiten-mensen onder jullie, we zijn allemaal geboren in 1982). Één en al pareltjes van prédigitaal tijdperk die na jarenlang stof vergaren op zolder nog prima prestaties leveren. ZO MAKEN ZE ZE NIET MEER! Een plezier om mee te werken. Waarom zou je investeren in een dure machine als ze zomaar voor het grijpen liggen bij de moemoe’s en bobonnekes op zolder? Lang leve vintage naaimachientjes!

Oh, en de resultaten… Die waren geweldig! Ik ben fier om mijn studenten. In alle drukte ben ik vergeten foto's te maken. Alleen mijn eigen creatie kan ik tonen. De bloemetjesstof komt uit mijn stoffenvoorraad, en kocht ik zo'n tien jaar geleden bij Den Boom in Lier. De binnenkant is een ultrazacht muntgroen fleecestofje. Ideaal winterbabyknuffelmateriaal!

Ons volgende werkstuk wordt een simpel jurkje zonder rits in stevige katoen of tricot… Ik heb er al zin in. Maar nu eerst nog een KOFFIE.

Zick zack

Er zat vandaag een groot pak bij de post. Uit Nederland. Ik wist wat er in zat. Ik zat er een beetje op te wachten, maar ik slikte even, want ik had niet zo'n groot pak verwacht. Gelukkig was meer dan de helft van de doos gevuld met luchtkussentjes en bescherming voor de schat die ze verschuilde: een zigzagvoetje voor mijn Vintage Singer. Een Blumer universal ZICK ZACK. Het doosje lijkt groot genoeg om een klompje zeep in te stoppen.

Het groene schatkistje toverde een mechanisme te voorschijn en een bijhorend papiertje. Het leek me chinees toen ik eraan begon. Maar misschien had ik me meteen voor mijn machine moeten zetten, want alles verliep super vlotjes. Mijn antieke Singer maakt nu vlot zigzagjes! Nieuwe mogelijkheden bieden zich aan...

 

De happy Singers

Een tijdje terug heb ik op een ochtend even binnensmonds gevloekt: de buurvrouw van om de hoek was me net een een half uurtje voor om te reageren op de verkoop van een super vintage naaimachine. Het wonder uit de jaren'60 kon vlotjes overweg met lappen leer... Net wat ik wilde! Maar de verkoper was zo vriendelijk om mij een ander machientje voor te stellen. Een oudere, zwarte Singer met gouden letters en krullen uit 1952. Ook deze machine kon vlotjes overweg met leer, maar kon niet zoveel steken tevoorschijn toveren als de machine van de buurvrouw. Ik was er meteen verliefd op... Ik zou het industrieel wonder samen met mijn buurvrouw gaan halen. Maar gezien we beiden over een kind beschikken en een partner die wat onregelmatige uren klopt, lukte het ons eerst niet om de grens over te steken naar Nederland en onze vondsten te gaan halen.

Bij mij was de liefde na een weekje even naar een vergeethoekje geduwd... Ik ging me toch niet aan een vintage/antiek naaimachien wagen. Ik zou wel sparen voor een supersonisch nieuw computergestuurd ding... Maar ik kon de zwangere buurvrouw toch niet moederziel alleen naar Helmond sturen? Dus ik ging mee. Dat had ik niet mogen doen...

Met 3 machines vetrokken we een paar uur later naar huis. Maar wat waren we blij! Sewing Sara ging naar huis met een machine waarvan we beiden dachten: "WOUW! Konden ze dat al in die tijd!" De meeste machines die je nu nieuw kunt kopen, hebben zelfs die opties niet! Ik ging naar huis met... een Singer kindernaaimachientje (ik kon het daar echt niet laten staan) en de zwarte Singer die ik niet zou kopen! Heel de weg naar huis hield ik het doosje van mijn gloednieuwe vintage Singer sewhandy N°20 op mijn schoot. Er zit zelfs nog origineel inpakpapier rond het doosje.

De Singer sewhandy N°20 : een modelletje uit 1953 dat je met een schroef vastmaakt aan de tafel en start door aan de hendel te draaien. Het is een super basic machientje van nog geen 20 cm hoog, met enkel een bobijntje, geen spoel. Je kan er, mits oefening, een prachtige kettingsteek mee maken. Alles zat in de originele verpakking met handleiding.

 

  

Mijn andere zingende schat zit in een zware houten koffer: een Singer 15k88. Moet ook wel, want de machine zelf weegt van zichzelf al veel. Ik kreeg de koffer amper de trap op! Maar wat een stille motor! En hij kan vlotjes overweg met jeans en leer. Mooie steek, mooie uitvoering.

 

 

Ik popel om er mee aan de slag te gaan! Want ja, alles werkt tiptop, de machines werden helemaal opgelapt en geolied door de verkoper. Als je zelf interesse hebt om met pracht en praal uit den goeien ouden tijd aan de slag te gaan, contacteer dan zeker Niels van Naaimachines-Vintage-Antique. Je wordt er hartelijk ontvangen en hij geeft heel goede uitleg!

Let wel op: het volgen van zijn Facebookpagina kan schadelijk zijn voor je rug... Je wil beslist zo'n zware beauty in je naaikamer hebben!

We hebben op de terugweg ook besloten dat we een naaiclub moeten opstarten. We dachten aan "de blinde zoom" want die moet ik nog leren.