Rosalie

Toen ik in december het boek Mijn Tas kocht, wilde ik er meteen mee aan de slag. Ik had een lap leer gekocht, en die moest en zou een handtas worden. Omdat het leer vrij dik is, en ik ook nog voor voering en vulstof koos, protesteerde mijn Singer en sloeg hij steken over. Daarom is mijn kleine Rosalie niet afgewerkt geraakt. Zonde van het leer.

 

Maar met mijn gloednieuwe vintage Singer in huis, moest dit project wel lukken! Jammer genoeg had ik in december een aantal handtasonderdelen geëlimineerd uit frustratie (geen ritssluiting, maar een magnetische drukknoop en geen treklussen) en had ik de handvaten in een onhandig brede strook imitatieleer gemaakt, dus één en ander moest nog aangepast worden. Ik heb de handvaten eruit geknipt en ben met haken en ogen aan de slag gegaan, zoals bij mijn eerste echt leer-project. De voering bestaat uit een restje van mijn verenjurk: een prachtig diepblauwe stof met gouden accent.

Om het de volgende keer wel helemaal volgens het boekje te doen, heb ik mijn voorzorgsmaatregelen genomen: ik heb mezelf een workshop cadeau gedaan bij Madeline! Da's weer in de sjakkos, man!

De broche is een gift van mijn zus, en is van Christophe Coppens.

Den atelier

Mijn oma, aan het werk in den atelier. Ze maakte daar haute couture. Van haar heb ik mijn eerste sprankeltje naaikoorts gekregen. We hebben vandaag gegrasduind in haar oude fotoboeken, op zoek naar een jurkje dat ze had gemaakt voor de trouw van haar schoonzus, met een speciale stof. We hebben het kleed niet gevonden, maar al de jurken die ze toonde, had ze wel zelf gemaakt. Ik heb meteen en beetje inspiratie opgedaan voor de opdracht van deze maand van SEW IT UP: vintage. Een projectje waarbij ik mijn nieuwe vintage Singers volop kan uittesten!

De happy Singers

Een tijdje terug heb ik op een ochtend even binnensmonds gevloekt: de buurvrouw van om de hoek was me net een een half uurtje voor om te reageren op de verkoop van een super vintage naaimachine. Het wonder uit de jaren'60 kon vlotjes overweg met lappen leer... Net wat ik wilde! Maar de verkoper was zo vriendelijk om mij een ander machientje voor te stellen. Een oudere, zwarte Singer met gouden letters en krullen uit 1952. Ook deze machine kon vlotjes overweg met leer, maar kon niet zoveel steken tevoorschijn toveren als de machine van de buurvrouw. Ik was er meteen verliefd op... Ik zou het industrieel wonder samen met mijn buurvrouw gaan halen. Maar gezien we beiden over een kind beschikken en een partner die wat onregelmatige uren klopt, lukte het ons eerst niet om de grens over te steken naar Nederland en onze vondsten te gaan halen.

Bij mij was de liefde na een weekje even naar een vergeethoekje geduwd... Ik ging me toch niet aan een vintage/antiek naaimachien wagen. Ik zou wel sparen voor een supersonisch nieuw computergestuurd ding... Maar ik kon de zwangere buurvrouw toch niet moederziel alleen naar Helmond sturen? Dus ik ging mee. Dat had ik niet mogen doen...

Met 3 machines vetrokken we een paar uur later naar huis. Maar wat waren we blij! Sewing Sara ging naar huis met een machine waarvan we beiden dachten: "WOUW! Konden ze dat al in die tijd!" De meeste machines die je nu nieuw kunt kopen, hebben zelfs die opties niet! Ik ging naar huis met... een Singer kindernaaimachientje (ik kon het daar echt niet laten staan) en de zwarte Singer die ik niet zou kopen! Heel de weg naar huis hield ik het doosje van mijn gloednieuwe vintage Singer sewhandy N°20 op mijn schoot. Er zit zelfs nog origineel inpakpapier rond het doosje.

De Singer sewhandy N°20 : een modelletje uit 1953 dat je met een schroef vastmaakt aan de tafel en start door aan de hendel te draaien. Het is een super basic machientje van nog geen 20 cm hoog, met enkel een bobijntje, geen spoel. Je kan er, mits oefening, een prachtige kettingsteek mee maken. Alles zat in de originele verpakking met handleiding.

 

  

Mijn andere zingende schat zit in een zware houten koffer: een Singer 15k88. Moet ook wel, want de machine zelf weegt van zichzelf al veel. Ik kreeg de koffer amper de trap op! Maar wat een stille motor! En hij kan vlotjes overweg met jeans en leer. Mooie steek, mooie uitvoering.

 

 

Ik popel om er mee aan de slag te gaan! Want ja, alles werkt tiptop, de machines werden helemaal opgelapt en geolied door de verkoper. Als je zelf interesse hebt om met pracht en praal uit den goeien ouden tijd aan de slag te gaan, contacteer dan zeker Niels van Naaimachines-Vintage-Antique. Je wordt er hartelijk ontvangen en hij geeft heel goede uitleg!

Let wel op: het volgen van zijn Facebookpagina kan schadelijk zijn voor je rug... Je wil beslist zo'n zware beauty in je naaikamer hebben!

We hebben op de terugweg ook besloten dat we een naaiclub moeten opstarten. We dachten aan "de blinde zoom" want die moet ik nog leren.

't is klèr, Claire!

Een jongetje van een jaar of zeven wees me er nog niet zo lang gelden op: belofte maakt schuld! Bedankt voor deze levenswijsheid, Thomas! Als ik iets beloof, zal ik mijn belofte vroeg of iets veel later moeten naleven...

Een heel dik jaar gelden beloofde ik een vriendin dat als ze ...., ik voor haar een jurkje zou maken. De ALS voorwaarde was al een poosje bereikt, de DAN liet magertjes op zich wachten. Enige progressie werd waargenomen toen we begin januari een patroontje selecteerden en een stofje gingen kiezen bij het winkeltje om de hoek (rode Crêpe!). Maar dan bleef het wat stilletjes wat mijn belofte betrof. 

Het stofje bleef onderaan de hoop van mijn to sew list liggen, verhuisde af en toe naar een iets zichtbaarder plaatsje, maar er veranderde niets fundamenteels aan om het als een kledingstuk te kunnen benoemen. Het probleem was dat er altijd maar nieuwe stofjes bovenop de hoop terecht kwamen die voor zijn gekropen om een kledingstuk te worden en dat er ook wel eens een wedstrijddeelname de kop op stak. Dat de geselecteerde stof een materiaal is waar ik nog nooit mee gewerkt had, kan hier ook wel een beetje in meegespeeld hebben...

De rode lap crêpe flitste wel geregeld door mijn gedachten. Ik zette zelfs herinneringen in mijn agenda die ik mooiweg negeerde... Tot op een blue monday en de daaropvolgende dinsdag ik eindelijk besloot om het patroon over te tekenen, rode overlockgaren aanschafte, de stof verknipte en er een echte jurk van begon te maken. Het patroon dat Claire de la Lune gekozen had is de gig jurk van LMV. De stof gebruikte ik dubbel om de transparantie te beperken... Ik heb er ocharme maar 1 dagje werk aan gehad! SCHAAMROOD op de wangen! Blij dat het af is. Hopelijk is mijn eerste buitenhuise opdrachtgever ook tevreden.

 

 

En belofte maakt schuld! Je kan er mee op zomervakantie, Claire! Hé, zullen we dit vieren met een éclaire, Claire? *Genoeg woordspelingen voor vandaag!


De sjaal vol rode zoenen en de broche komen van bij Veritas.

Bang! Bang!

Pantervlekken. You like it or you hate it. I LIKE IT. Het lief hates it. Zo vullen wij mekaar aan. Een beetje Ying en Yang :-)

Maar daar dacht ik niet aan toen ik mijn metertjes leopard kocht. Ik was toen druk bezig met me te visualiseren hoe mijn jumpsuit eruit zou zien als het klaar was. Als modelletje selecteerde ik het Elisabeth-Jumpsuit uit La Maison Victor. Ik koos er voor om geen zakken op het bovenstuk te bevestigen, maar deze te vervangen door een grappige strijkapplicatie van Macon et Lesquoy. Die zakken bovenaan waren niet echt een meerwaarde voor mij, en het zou enkel een risicofactor geweest zijn (dochterlief kan soms onvoorspelbaar uit de hoek komen, een afgescheurde borstzak is dan niet wat je wilt meemaken). Verder hield ik alles simpel.

Letterlijk simpel: geen knopen met knoopsgaten maar kamsnaps. Hier heb ik me een beetje laten gaan in het kleurdetail. Een klein folieke dat geen ander ziet. Ik gebruikte 2 kleuren per knoopje: binnenin oranje en langst de buitenkant zilvergrijs. Een ideetje dat ik hier opdeed. En de knoopjes matchen perfect met de minuscule strijkapplicatie!

Ik had mezelf een deadline gegeven voor dit project. En die heb ik niet gehaald. Ik zou hiermee meedingen in een naaiwedstrijd in januari, met als thema hangoverwear. Maar omdat er voor mij toch een kleine moeilijkheidsgraad in het ontwerp zat én omdat de stof niet goed meewerkte (viscose, het is zo aangenaam om dragen, maar ietwat moeilijk te verwerken), verdween mijn onafgewerkt stuk door tijdsgebrek, hopen frustraties en gevloek op mijn ooit-to-do/ooit-af-te-werken-stapel. Ik haalde het nu dus vanonder het stof, om er het beste van te maken! Ziehier het resultaat!

 

Achteraf bekeken was het enkel nog de afwerking van het halsboordje, de mouwen en de broekspijpen... Maar misschien was het wel beter om alles aan de kant te leggen, en tijdens een zen-momentje de finishing touch aan te brengen. Ondertussen hebben andere naaiprojecten nieuwe inzichten gebracht om al dat boordwerk af te ronden! Ik werkte alles af door een geplooid beleg aan te stikken (zo vermeed ik een onvoorziene rimpel in mijn afwerking).

Mijn angst dat alles tot een ballon-effect zou leiden, was onterecht. de stof valt zoals ze moet vallen. Nu moet ik mijn outfit nog aan het lief tonen... Er speelt zich plots een muziekje af in mijn hoofd ...

  :-)